Rozdział 26

26. "Co zrobić?"

Obudził się gwałtownie, zrywając się do pozycji siedzącej. Jego rozgrzana skóra lśniła kropelkami potu. Nawet włosy były poprzyklejane do czoła, policzków i karku. Po plecach przebiegł mu dreszcz. Przejechał dłonią po twarzy, chcąc "zdjąć" z niej pot i ścierając przy okazji łzy z policzków. Próbując uspokoić swój nierówny oddech, rozejrzał się po pokoju. Minęło trochę czasu nim jego oczu przyzwyczaiły się do mroku, który spowijał pokój. Pomieszczenie wskazywało na to, że jest w jednej z komnat w pałacu w Theed. Tej samej, w której był z Padme zanim pojawiła się mgła. Spojrzał na postać leżącą obok niego na łóżku i odetchnął z ulgą, widząc swą żonę i słysząc jej miarowy oddech, towarzyszący spokojnemu snu. Położył się z powrotem, przyciągając ukochaną do swej ciepłej klaty, kładąc na niej jej głowę i mocno ją do siebie przytulając. Zamknął oczy i schował twarz w jej miękkich lokach, wdychając zapach jej ulubionego szamponu oraz zapach jej skóry.  Znajoma woń przyjemnie wypełniła jego płuca, przynosząc ukojenie zmysłom. Na pewno była prawdziwa, to już nie był senny majak... Nie dopuszczał do siebie myśli że mogłaby być to wizja. Nie pozwoli jej odejść, nie straci jej. Zrobi wszystko, po prostu wszystko, by zatrzymać ją przy sobie. A jeśli nie będzie mu to dane to odejdzie razem z nią. Niestety było jedno małe 'ale'... Jedną ręką tulił ją do siebie tak jakby za chwilę miała rozpłynąć się w powietrzu, a dłoń drugiej położył na jej jeszcze płaskim brzuchu... Nie ma innego scenariusza, wychowają to dziecko razem, bez względu na wszystko. Jeśli będzie trzeba to odejdzie z zakonu, już nie we śnie a w rzeczywistości, nawet jeśli ona miałaby się temu sprzeciwiać, powtarzając, że przecież to jego przeznaczenie. Nie, to nie był jego los, jego przeznaczeniem było bycie jej mężem i ojcem ich dziecka. Tego był pewien na sto procent, za to jego  miejsce wśród Jedi było bardzo wątpliwe. Mimo, że był "bohaterem Republiki" to odstawał od reszty Rycerzy, nie słuchał rozkazów Rady, nie przestrzegła zasad, był porywczy i stale improwizował. Ewidentnie tam nie pasował. Pewnie do roli męża i ojca też nie był do końca przygotowany, ale Padme kochała go takim jakim jest, a co do dzieci to przecież ta lekka infantylność pomagała, bez problemu dogadywał się już z niejednym berbeciem. Jednak było właśnie to jedno jedyne małe 'ale'... a tym 'ale' była pewna siedemnastoletnia toruganka. Ta nastolatka nie była jedynie jego padawanką, ale też jego przyjaciółką i młodszą siostrzyczką. Brakowałoby mu jej pyskówek, przezywania "Rycerzykiem" i tych dużych niebieskich oczu, prawie zawsze pełnych optymizmu. Na wspomnienie Ahsoki znów zaczął się o nią martwić. Gdyby tylko mógł już szukałby jej wszędzie, ale nie chciał budzić ukochanej, która jeśli obudziłaby się w pustym łóżku, na pewno zaczęłaby martwić się o jego los. Powoli oswobodził się i wstał z łóżka. Zauważając, że jego żona lekko otworzyła zaspane oczy, jakby podświadomie wyczuwając jego "zniknięcie", pochylił się i pocałował ją w czoło.
- Śpij, kochanie. Zaraz wrócę, idę tylko na balkon, muszę się troszkę przewietrzyć. - wyszeptał, głaszcząc ją po policzku, a ona z powrotem zamknęła oczy. Skywalker podniósł lekko kołdrę, musnął czule ustami jej brzuch i na powrót opatulił ją ciepło. Amidala pogrążyła się na powrót we śnie z uśmiechem na ustach. Jak powiedział tak też zrobił, jej by nigdy nie okłamał. Wyjątkiem były sytuacje naprawdę ważne, kiedy lepiej było gdy czegoś nie wiedziała, nie chciał jej na nic narażać, była jego skarbem. Teraz skarby były dwa, oba tak samo najważniejsze we wszechświecie i oba tak samo mocno - czyli najmocniej - kochane przez niego. Mało go obchodziła płeć dziecka, ważne, że było ich. Ich własne dziecko, spłodzone jako owoc ich miłości. Może nie było to do końca planowane, ale to nie zmieniało tego, że gdy tylko o tym myślał to jego serce przepełniała radość. Zostaną rodzicami, będą najlepszymi w każdej galaktyce... znaczy się... Na pewno ona będzie najwspanialszą matką.. jemu do idealnego ojca daleko, ale będzie robił co w jego w mocy... Nie pozwoli by powtórzyła się znów taka sytuacja jak z Ahsoką... Właśnie... Jego mały Smark gdzieś tam był, a on musiał ją odnaleźć. Po prostu musiał. Usiadł na balustradzie, zwieszając nogi w dół, nad ogrodem. Spojrzał na las rozciągający się w polu jego widzenia. Ona gdzieś tam była, ale on nie wiedział gdzie dokładniej. Nie chciał już dłużej czekać, ale musiał. Może gdyby ją znalazł za pomocą mocy to by do niej dotarł. Jednak nie znał  tych terenów na tyle dobrze, by wiedzieć którędy przejdzie, a gdzie by musiał się zawracać..Uhhh... Ta sytuacja była strasznie uciążliwa. Nie potrafił i nie chciał siedzieć tu bezczynnie, ale musiał. Im wcześniej ją znajdzie tym wcześniej jego mały Smarkuś będzie bezpievczny. Jednocześnie tym szybciej wróci z Padmé na Couruscant. Był totalnie rozbity, co prawda trwała wojna, ale gdy już się skończy to co właściwie miałby zrobić? Zostać w zakonie z Ahsoką i praktycznie nie widywać się z rodziną czy rzucić to wszystko i już na zawsze być z Padmé i ich dzieckiem... Albo dziećmi? Miał naprawdę ciężki orzech do zgryzienia. A sen, który miał jeszcze pogorszył sprawę.
________________________________________________________________________
Tak, wiem, rozdział jest straszny. Zdaję sobie z tego sprawę. Przeprszam też za długą przerwę i braki w komentarzach. ;-; Ale wszystko na bieżąco czytam :* a przynajmniej to ci mam obserwowane. Dlatego WSZYSTKICH tu obecnych proszę o zostawienie pod tym postem linków do swojego bloga/blogów. Na życzenia świąteczne za późno, więc życzę Wam wybuchowego sylwestra. Chciałam też powiedzieć, że mam w miarę na wykończeniu gwiazdkowe OS, ale na nie już za późno, prawda? Więc nie zanudzam. NMBZW. ♥ a tu ↓ obrazek do rozdziału. Chyba tu, bo nie wiem gdzie wyląduje, gdyż po raz pierwszy klikam „publikuj" z komórki. XD